گفتارهایی از سورن کی یر کگور

من انگشتم را در هستی فرو می کنم،بوی پوچی می دهد. من کجا هستم؟ این چیزی که آن را جهان می خوانند چیست؟ چه کسی مرا به این دام انداخته و اکنون مرا وانهاده است؟ من کی هستم؟ چگونه به جهان آمدم؟ چرا با من مشورت نشد؟ . . . .

جیغ. . . مادر را به هنگام زایمان می شنوی، تقلای مرگ را در آخرین لحظه می بینی و آنگاه می گویی، آنچه آغاز می شود و آنچه چنین پایان می یابد می توانست برای شادی طراحی گردد.!!!