یه دوست‌پسر داشتم (که البته نمیشه اسمشو گذاشت دوست‌پسر چون ... حالا پیچیده‌ست ولش کن.) فرانسه می‌خوند میخواست بره پاریس. در کنارش من هم با اون فرانسوی یاد میگرفتم.
یکی دیگه اومد تو زندگیم (همین کیسِ آخر که دهنم رو سرویس کرد و حالا... بماند...) که آلمانی بلد بود و داشت میرفت آلمان کارای یونیش رو اوکی کرده بود، با اون داشتم آلمانی یاد میگرفتم.
خودمم که انگلیسی بلدم.
چون میخوام یاد هیچکدوم از خاطراتم نیفتم، آهنگ‌های ایتالیایی گوش میدم.
اگه همینجور ادامه بدم بین‌المللی میشم!
بعید نیست